بهمن 1391 نفس های آخر را می كشید و داشت یواش یواش عمر خود را به اسفند می سپرد تا زمینه ساز بهاری سبز و خرم باشد؛ ناگهان شكوفه ای از شاخسار علم و دین جدا شد تا جشن بهار را نزد دلدار به بزم بنشیند.

با شنیدن خبر وفات حضرت حجت الاسلام شیخ احمدعلی آقاییان در نخستین ساعات صبح 29/11/1391 دفتر یادداشتم ورق میخورد و خاطراتم را به خاطرم می گذراند:

4/1/1390

آقای آقاییان صبح به نیت زیارت بقاع متبرّكه بیدگل از خانه بیرون می آید، پس از زیارت امامزادگان اسماعیل و عبدالله در راه با حضرت حجت الاسلام شیخ محمد محسنی ملاقات نموده، به همراه او به دفتر انتشارات می آید. با هم به گفت و گو می نشینیم در اثنای صحبت برگه ای را از جیب بیرون می آورد كه در آن نام و نشان زیارت های كاشان و فین و آران و بیدگل را یادداشت كرده است. معلوم می شود قصد زیارت آنها را دارد؛ امری كه نشان از اعتقاد، اهتمام و التزام آقاییان به حرمت امامزادگان و سادات و ذراری حضرات معصومین (ع) دارد.

یادش به خیر او كه اهل آران بود و از فضلای مدرسه علمیه آیت الله یثربی كاشان، بسیار خوشرو، خوشخو، خوش برخورد، خوش سخن و متواضع و فروتن بود. فاضلی پرهیزگار با ارتباط اجتماعی نیكو و روابط عمومی بالا، موفق در امر اقامه جماعت و ارشاد و موعظه و رثای اهل بیت عصمت و طهارت(ع).

از جزئیات زندگی آن مرحوم اطلاعی ندارم همین قدر می دانم در پی وفات همسر نخست، مجدّداً ازدواج نمود و حاصل زندگی اش دو پسر به نام های مرتضی و محسن  است كه ان شاءالله راه او را ادامه خواهند داد.